Voor mijn oma

Als ik haar ooit een keer zou terugzien, zou ik haar gezicht weleens willen zien, als ze luisterend naar dit nummer de beelden van haar Ambon terug zou zien. Opa had alleen zijn Hollandse muziek. Van Dorus en mannen met accordeons zoals de Three Jacksons en Johnny Woodhouse. Ik kan me niet herinneren dat ik een keer Indische of Molukse muziek in dat huis gehoord heb. Achteraf gezien is het misschien wat egoïstisch. Maar ik moet het ook in de tijd zien. De tijd van een ex-KNIL militair met zijn onderdanige Molukse vrouw in de jaren 50.
Het eten en een deel van haar familie waren volgens mij het enige dat mijn oma aan haar Molukken deed herinneren. Scheppend in de grijze gewolkte wadjan op een groen Etna kooktoestel met twee branders en een oranje gasslang die het toestel aan de muur geketend hield. Een keuken gevuld met een prikkelende Aziatische geur die dit jochie deed tranen en hoesten. Volgens mijn moeder kookte oma Sumatraans. Het was behoorlijk pittig vanwege de rawit. Maar het zou ook kunnen zijn dat de gerechten zo flink gepeperd waren, omdat mijn opa weinig meer kon proeven. Zijn smaakpapillen waren letterlijk weggespoeld door de inhoud van groene flessen van Hartevelt. Ik had als kind zo te doen met mijn oma. De keer dat ze boos zo'n groene fles leeggoot in de wc. Maar vooral toen ze een keer flauwviel in haar keuken en mijn moeder met een natgemaakte theedoek haar voorhoofd depte. Ik dacht toen dat mijn oma dood ging. Ik had niet eerder iemand flauw zien vallen.