Opa ziet dat veel kinderen van alles en nog wat krijgen. Als ze vanwege een verjaardag iets krijgen, is het krijgen zo gewoon geworden, dat ze amper naar een cadeautje omkijken. Door al dat krijgen / geven gaan kinderen het heel gewoon vinden; ik vraag en krijg. En als het niet zo lukt dan gaan ze schreeuwen en huilen krokodillentranen. Dat wordt als zielig ervaren, dus komt er toch dat hebbeding. In mijn jeugd en later, was het de gewoonte dat je iets moest verdienen. Ik kreeg nooit zomaar iets. Hoewel, een keer kreeg ik zomaar een dreun. Ik heb nooit zomaar een cadeau gekregen. Daarmoest eerst iets tegenover gezet worden. Vaak in de vorm van een inspanning. Wat de moderne ouders vergeten, is dat ze hun kinderen onbewust het grootste en meest waardevolle cadeau geven. Dat cadeau is de Regie. Kinderen die alles krijgen ontwikkelen een mentaliteit die zegt dat ze recht hebben op al die spullen. Als ouders en hun directe omgeving zal je daar alleen veel hinder door ondervinden. Zeer vervelende hinder. Want een nee en/of een inspanning voor iets doen is er niet bij. Kinderen hebben enkel recht op een goede verzorging en een dito opvoeding.
