Toen ik op de fiets bij het station aankwam, zag het daar bijna letterlijk zwart van de mensen. Jongelui in triest zwarte kleding, maar niet in rouwstemming. Integendeel. De komende dagen is het weer tijd voor Defqon.1 in Biddinghuizen.
Een aantal van hen bleek doof of op z'n minst hardhorend. Die stonden op het fietspad en blokkeerden mijn doorgang. Mijn bel hoorden ze niet, ook al voldoet ie aan de ouderwetse 25 meter eis. Dus ik ben niet de enige slechthorende in het verkeer. Bij de jongelui zal het ongetwijfeld te maken hebben met de keiharde muziek in combinatie met de headsets die ze dag in dag uit op/in de oren dragen.
Toen ik wilde oversteken, zag ik zo'n blauwe een bus met relatief hoge snelheid naderen. Ik ging er vanuit, dat hij mij geen voorrang zou verlenen, ondanks dat ik het wel had. Dus remde ik af. De chauffeur remde ook en stopte deels met de neus van de bus over het fietspad vlak voor mij. Hij gebaarde met een wat geërgerd gezicht, dat ik moest doorrijden. Ik gebaarde dat hij wat langzamer moest rijden. Hij moet toch laten zien, dat ie zal gaan stoppen voor mij? Hij zal wel de balen hebben gehad van al die drukte. Als de Defqon-meute vertrokken is, ligt er heel vaak veel zwerfafval. Als blijk van dank.