Gisteren was een jongen nogal wild met een bal op het pleintje en tegen onze buitenmuur aan het trappen. Toen de bal in de bloemen verdween, sprak ik de jongen (vriendelijk) aan. Maar tijdens mijn verzoek hier niet te voetballen, liep hij weg. Dat soort gedrag pik ik dus niet. Op strenge toon en met de bekende vinger geheven, riep ik : "Hier komen jij!" Dat deed hij schoorvoetend. Toen hij voor me stond zei ik weer op rustige toon, dat het heel erg onbeleefd is weg te lopen als iemand met je praat. "Dat moet je dus niet meer doen", zei ik. Hij zei toen : "Nee, meneer." Daarna heb ik hem uitgelegd, waarom op het pleintje niet gevoetbald mag worden en waar hij dat eventueel wel kan. Ik bedankte en groette hem en ging weer naar binnen. Zo doen we dat dus. Niet zoals iemandanders hier aan het pleintje, die gelijk begint te schreeuwen en te schelden. Daar bereikt hij niets mee. Of nee, hij is het doelwit van kattenkwaad als belletje trekken en ruiten tikken geworden. Eigen schuld.
Helaas zie ik in mijn eigen omgeving ook jongeren die niet willen luisteren. Ze worden grootgebracht zonder enige aandacht voor discipline en respect. Ze schelden hun ouders uit en hun ouders schelden even hard terug. Volwassenen die zich verlagen tot het niveau van een puber. Niet slim, maar gewoonweg oerdom. Zo verandert een gezond gesprek tussen een verstandige ouder en een puber in een ordinaire scheld- en schoppartij tussen twee pubers. Het kind gaat het normaal vinden en doet dat dus in alle omstandigheden. Dus ook tegen andere volwassenen, zoals, docenten, winkelpersoneel, handhavers enz., die het kind aanspreken op het gedrag.
Aan het taalgebruik leid ik af met wat voor een puberaal iemand ik te maken heb. Het gedrag wat ik meestal pas later zie, bevestigt het beeld alleen. Of soms nog erger. Zo'n puber voert de regie. Dat is hem/haar aangeleerd.
Als een ouder zich zo onvolwassen gedraagt, zich onttrekt aan het verantwoord ouderschap, dan krijg ik de neiging om z'n 'volwassen puber' een knal voor het hoofd te verkopen. Dat gevoel komt ook bij me op wanneer ik krokodillentranen zien, bedoeld om de zielenpiet uit te hangen en in een slachtofferrol te gaan kruipen. Dan zou ik ze graag een echte reden willen geven om te gaan janken. Maar bij dit soort ouders komen de kids er gemakkelijk mee weg. Ze hebben het gedrag van hun eigen ouders overgenomen.