In mijn omgeving heb ik meegemaakt, dat kinderen dakloos werden. Gelukkig meestal tijdelijk. Ze werden door hun ouders weggestuurd en mocht niet thuiskomen. Op straat gezet met de mededeling ergens anders maar te gaan eten en slapen. Voor de rest moest zo'n kind (12-14 jaar) het zelf maar uitzoeken. De eerste keer was in midden jaren 70 en daar bleef het niet bij. Zo'n 50 jaar later zie ik het nog steeds gebeuren. Gelukkig is er dan toch weer een stel dat in dat soort gevallen zo'n kind onderdak, eten en drinken biedt. Wat betreft stond en staat onze deur altijd open, want : je zet kinderen niet op straat. Dat getuigt niet alleen van onmenselijk gedrag maar ook van een diep geworteld egoïsme.
In een paar gevallen ging het erom, dat de alleenstaande ouder 'een partner' had opgepikt. Meer was niet bekend. Maar ik dacht toen wel : "Gaan die twee soms de hele dag naakt door het huis, hebben ze seks in de huiskamer op de eettafel of zo?" 😵Tja, er moet toch een of andere zeer bijzondere reden zijn, waarom een kind door zijn eigen ouder tot dakloze veroordeeld wordt. Echte vaders en moeders zijn ervan doordrongen, dat een kind altijd een veilig thuis nodig heeft. Dan maar geen seks of ander gedoe dat kinderen niet mogen zien of horen. Kinderen eerst! Ik bedoel een huilend kind aan de deur is alles behalve leuk. Vooral voor zo'n kind niet. Het loopt geestelijke schade op. Kinderen die dit overkomen hebben geen thuis. Ook niet als ze thuis denken te zijn. Hier een experiment met een dakloos kind.