Nog niet zo lang geleden was het nog een groet en/of een praatje, maar opeens draaien mensen hun hoofd om. Ze zien me niet meer staan. Het geeft te denken.
Sinds er sprake is van een scheiding binnen onze familie, gedragen zich mensen die daar feitelijk geheel buiten behoren te staan plotsklaps anders. Opeens doen ze voorkomen je niet meer te kennen. Ze hebben namelijk gekozen. Ze zijn (daar heb je dat rotwoord weer) solidair of alleen 'vriendjes' met de ander geworden.
Dus is het nu van "Hoi Willem hoe is het?", gevolgd door een praatje opeens niets. Erger, ze draaien hun hoofd bewust naar de andere kant. Haha! Ja, ik moet er vaak om lachen. Helemaal als ze mij niet kunnen ontlopen. Het is hier maar een dorp. Dan nemen ze een zeer ongemakkelijke houding aan. Het zegt mij genoeg. Ze hebben blijkbaar iets te verbergen. Hun eerlijkheid, volwassenheid en openheid, denk ik dan maar.