Als kinderloos stel (midden jaren 70) hadden we ons voorgenomen onze eventuele kinderen niet te slaan. Nou ja, hooguit uit zelfverdediging. Haha! Want we wisten toen ook nog niet hoe onze opvoedingsmethode zou uitpakken. De afspraak was dat ik ging werken en Sonja voor de kinderen zou zorgen. Het dumpen van een baby in een crèche, kwam bij ons niet op. Niet slaan dus.We gingen er als jong stel van uit, dat als blikken konden doden een strenge blik als waarschuwing genoeg zou moeten zijn. Een strenge blik met opgeheven vinger en hooguit het noemen van een naam.
Terugkijkend mag ik zeggen dat het zo gegaan is. Er is soms een tik uitgedeeld, om woorden wat kracht bij te zetten. Schreeuwen had ook gekund, maar je weet : veel geschreeuw, weinig wol. Kinderen wennen trouwens aan geschreeuw en gaan dan zelf ook schreeuwen. Ik heb één keer een van de kinderen een schop onder de kont gegeven. Niet keihard, maar meer bedoeld om het te laten schrikken. We hadden in die tijd een fanatiek vissertje in huis, dat overal zijn maden deponeerde. En dus kwamen overal vliegen vandaan. Ook uit de koelkast. Toen hij ondanks strikte instructies oude maden stiekem in de tuin onder een vlonder deponeerde, betrapte ik hem. Hij stond wat gebukt, dus....
In het algemeen zaten / zitten we wat de opvoeding betreft op dezelfde lijn. Dus als een kind bij een van ons kwam klagen en/of iets vragen, dan was het vaak : "Wat heeft pappa (of mamma) gezegd?" en daarmee was het dan klaar.
Het gebruiken van die strenge blik in combinatie met het vingertje werkt nog steeds. Kinderen weten vaak wat wel en niet mag. En soms is het goed om ze zelf ons gelijk te laten ervaren. Ondervinding is de beste leermeester. Wij zijn niet van die (groot)ouders, die met allerlei wollige verhalen komen aandraven om een kind iets uit te leggen, waarom dit of dat niet mag of juist moet. Daar komen ze zelf mee en dan is een simpel en kort antwoord genoeg. Vraag : "Waar komen kindjes vandaan?" Antwoord : "Uit mamma's buik." Vervolgvragen komen later, een voor een. Daarop gaven we ook een kort, maar eerlijk antwoord op. Dus we gaan zo'n uk niet tekst en uitleg geven over ons seksleven. Onnodige onzin.
We zijn minder democratisch bezig met kleine kinderen. Kinderen moeten bepaalde zaken gewoon accepteren. Daar zijn het kinderen voor van ouders die leiding geven. Naarmate ze ouder worden, krijgen ze meer te zeggen en te doen en... meer verantwoordelijkheden. Geleidelijk werden de teugels gevierd, totdat ze op eigen benen staan.
Wat hun eigen toekomst betreft hebben wij het geluk van het kind voorop gesteld. En of het later met een man of vrouw thuis zou komen, was van geen belang. Geluk en liefde staan immers voorop.
In het algemeen was en is ons streven, dat we achteraf geen verwijten zullen krijgen. Dus krijgen ze weliswaar adviezen (gevraagd en ongevraagd), maar het is aan hen te beslissen of ze die wel of niet overnemen. En mocht het ervan komen (we hopen van niet), dan staat de deur altijd open en ligt er een extra bord op tafel.
We hebben het dus hier en daar anders gedaan. Hopelijk met goed resultaat.