Vanmorgen zag ik hem in een reclamespotje, waarin mensen opgeroepen worden niet te schelden op scheidsrechters. Op zich klinkt dat goed. Voetbal echter, is niet alleen een fysieke, maar vooral ook emotionele sport. Voetbal is emotie, aldus bepaalde toptrainers. Dus ja, dan kan er niet alleen gejuicht en/of gehuild worden, maar ook gescholden.
Ik heb er soms ook moeite mee, hoor. Vooral wanneer duur betaalde voetballers erg slordig en/of ongemotiveerd spelen. Maar ook het optreden van de scheids- en lijnrechters en die meneer die achter de doellijn staat, doen mij spontaan huilen.
Gisteren zag ik hoe scheidsrechter Gözübüyük tijdens de wedstrijd Vitesse - PSV een enorme blunder maakte. Niet alleen hij, maar ook de VAR. Wat was het geval? Een PSV speler maakte zich binnen de 16 schuldig aan zeer gevaarlijk spel (voet op hoofdhoogte van een koppende Vitesse speler). De scheids gaf geen penalty, ondanks protesten van de kant van Vitesse. Het werd nog vreemder, want de VAR (een duister figuur achter een beeldscherm in Zeist) adviseerde, dat er niets aan de hand was. Het hoofd werd immers niet geraakt en zat nog op het torso van de speler. Dus het spel werd voortgezet.
Ik mag dan geen voetbaldeskundige zijn, maar ik weet wel dat zo'n overtreding op zijn minst een indirecte vrije trap (het incident was binnen het penaltygebied) is. Daar gingen zowel de scheids en diens assistenten als de VAR totaal aan voorbij. Dat is toch zeker om te huilen? Antireclame voor het voetbal. Het was ook niet de eerste keer dat deze scheids Vitesse benadeelde, wat bij mij op z'n minst vraagtekens oproept. Niet enkel bij de scheids, maar ook bij de KNVB. De laatste had een andere scheidsrechter moeten aanwijzen voor deze, toch wel belangrijke, wedstrijd.
Logisch dat Vitesse trainer Leonid Sloetski boos uithaalde naar Gözübüyük en de VAR. Daar kan geen reclamespotje tegenop.