Al een paar keer zat ik in het kleinste kamertje te staren naar twee haakjes, die in een sponning boven de deur gedraaid zijn. Vandaag vroeg ik aan Sonja waartoe die haakjes daar dienen. Zegt ze enigszins verbaasd : "Die heb jij zelf erin gedraaid."
Haar antwoord stemde mij tot wat nadenken. En toen schoot het mij weer te binnen. Afgelopen seizoen, toen het nog wat frisser was, viel het mij op dat op het toilet geen haken waren om mijn vest aan op te hangen. Ik heb toen inderdaad twee geplastificeerde haakjes in dat hout gedraaid. Haha!
Dat hoofd van mij laat het soms erg afweten. Laat ik het zo zeggen, het lijkt alsof het verwerken van datgene wat ik hoor wat meer tijd in beslag neemt. Als iemand mij iets verteld, moet ik even de tijd hebben om die informatie te verwerken. Omdat mijn grijze massa niet meer goed is in multitasken, hoor ik dan niet wat er intussen nog meer gezegd wordt. Dat klinkt raar, maar het is gewoon zo. Dus krijg ik met enige regelmaat te horen : "Dat heb ik net gezegd!" Ik luister dus wel, maar ik hoor soms gewoon niets omdat ik datgene wat ik net eerder gehoord heb aan het ombouwen ben tot luisteren. Typisch hoor! Ik maak me er niet zo druk over. Dat laat ik maar aan anderen over. Het is nu eenmaal zo.