Niet alleen ik, ook Fenna snapt niets van de verschuivingen in tijd. Kater Tom trouwens ook niet. Dus kijken zij mij sinds gisteren geregeld raar aan. Eten? Nu al?? Naar buiten? Gaan we ergens heen of zo?
Vanmorgen kwamen Fenna en ik onderweg Tom tegen. Dat beest zwerft overal en nergens rond. Maar als ie ons onderweg gezien heeft schijnt hij ons weer naar huis te volgen. We zien hem dan niet en dan is ie opeens weer thuis. Soms is ie eerder binnen dan Fenna en ik. Tom gaat altijd via de voordeur, wij achterom. Tom wordt alsmaar huiselijker. Hij zit of ligt graag bij ons. Ook op schoot. Alleen het aanhalen is nog vaak wennen voor hem. Als ik hem over zijn kop aai, is er niets aan de hand. Hij geniet er zichtbaar van. Maar op andere plaatsen, zoals zijn rug, vindt ie niet geslaagd. Dan trekt ie een kop alsof ie mij elk moment kan aanvallen. Maar ja, Tom weet inmiddels dat ik hem dan ook aanval. Dus blijft het bij een lelijke blik. Maar het aaien gaat desondanks ook alsmaar beter. Soms trek ik zachtjes aan zijn staart als ie voorbij loopt. Dat vindt meneer niet meer zo'n probleem. Dat mag ie ook niet meer, want hij weet inmiddels dat ie anders zelf een groot probleem heeft. Haha! Tja, het is allemaal een kwestie van lichaamstaal, de houding, de uitstraling. Net als bij honden in het algemeen en Fenna in het bijzonder. Weinig woorden, meer de houding. Dat deden we en doen we nog steeds bij de (klein)kinderen. Gewoon even een blik werpen is genoeg. Nee, geen blik met koekjes, maar een strenge blik. Die verricht wonderen.