Ik lig in bed op het punt om naar dromenland te vertrekken. Dan hoor ik opeens : "Hoe staat het met onze derde?" Mijn primaire gedachte is : "Nog een hond? We hebben er toch al twee?" Als ik me omdraai, zegt ze : "Ons derde kind, weet je nog?" Aan het begin van onze relatie had ze aangegeven drie kinderen te willen. Ik ben gelijk weer klaarwakker en begin het aantal slaapkamers en zitplaatsen in de auto te tellen. Ze wilde nog graag voor haar veertigste een kindje erbij. We praten er nog wat over en zijn dan gaan slapen. Nee, ik had die nacht geen nachtmerrie of zo. Zelf kom ik uit een gezin van 7 kinderen, dus...
Een paar dagen later besloot ik de kwestie voor te leggen aan onze beide tienerzoons. De jongste (14) reageerde enthousiast en vond het prima. Aan de oudste van 16 stelde ik de vraag op een andere manier. Ik vertelde hem de wens van zijn moeder en vroeg of ie bereid was de helft van zijn grote tuinkamer af te staan als er een baby zou komen. Tot mijn verrassing vond hij dat geen probleem. "Als jullie de wanden maar geluiddicht maken", voegde hij er nog aan toe. Met zoveel voorstanders voor een derde besloot ik me erbij neer te leggen. Een derde dus. Hoera, werk aan de winkel!
Het is vandaag precies 26 jaar geleden dat die derde geboren werd. Ook hij kreeg een eigen kamer. Ons gezin was nu echt compleet. Nu 26 jaar later is hij afgestudeerd en woont zelfstandig. De tijd vliegt. Gefeliciteerd jongen!