Voor zover ik me kan herinneren heb ik altijd een zwak gekend voor gehandicapten. Niet voor allen. Voor hen die in hun scootmobiel mij en anderen lastigvallen met hun rij- en parkeergedrag dus niet. Voor ouderen en hulpbehoevenden heb ik dus ook een zwak. Met de uitzonderingen die deze regel bepalen. Het kan zijn dat mijn positieve ervaringen uit mijn jeugd met Hansje Steenbergen daar een rol in spelen. Hij heeft me een paar keer getroost toen ik verdriet had.
Ik heb vreemd genoeg(?) ook altijd een soort van zwak of voorkeur gekend voor Duitsland en Oost Europa. Als ik daar ben, voel ik me op mijn gemak. Het is bij mij zelfs zo erg, dat als ik het Russisch volkslied hoor ik me een trotse Rus voel. Ik word er zelfs wat emotioneel van. Zou er toch zoiets als reïncarnatie bestaan?
Ik heb meer verhalen over reïncarnatie gehoord en gelezen. Het zijn er nogal wat. Zoals over dat meisje in India, dat de naam haar laatste echtgenoot wist te noemen, zijn woonplaats en zijn beroep. Die man hebben ze opgezocht. Hij leefde nog en kreeg van het meisje naast kloppende details o.a. te horen, dat hij zich na haar overlijden niet aan zijn belofte heeft gehouden. De arme man stortte van emoties ineen. Er is zoveel meer dan ik denk te weten.