Ik heb onderweg het Wij-gevoel zien veranderen in het Eerst-ikke. Het streven om mensen meer zeggenschap te geven is doorgeslagen. Van generatie op generatie is men ermee doorgegaan. Met alle negatieve gevolgen van dien. Per slot van rekening er zijn allerlei regels, die gemaakt zijn voor iedereen. De teloorgang van de handhaving heeft ook te maken met het alsmaar laten vieren van de teugels.
In deze tijd met het coronavirus dat rondwaart, wordt de Eerst-ikke mentaliteit in onze maatschappij blootgelegd. Men heeft zelfs niets van doen met eigen familie en/of vrienden en kennissen. Dat in winkels niet gehandhaafd wordt is logisch. Men durft nauwelijks op te treden tegen overtreders. Bang voor een scheldpartij of klappen. Het agressieve gedrag is ook iets wat bepaalde ouders hun kinderen meegeven. Dat leid ik af aan het feit, dat kleine kinderen ongestraft elkaar en zelfs hun ouders slaan en/of schoppen. Gisteren zag ik twee jongens op fietsen op een weg rijden waar het niet toegestaan is. Auto's die hen (voorzichtig) passeerden en claxonneerden, kregen opgestoken middelvingers als reactie. Is het raar dat ik toen dacht : Is aangereden worden voor het tweetal (nog jonger dan 12 schat ik) een betere les?
Verderop in de straat is men een keuken aan het verbouwen. De werklui lopen in en uit. Vanmorgen liep een van hen haastig toch vlak voor mij langs. Ondanks dat hij naar mij keek toen hij naar buitenkwam. "Graag 1,5 meter, meneer", zei ik. Hij keek mij lelijk aan en bromde : "Houd toch op jôh!" Ik wees naar zijn combi met bedrijfsnaam en zei : "Geen goede reclame, meneer." Stond ie toch even raar te kijken.
Ach, ik heb een ouderwetse opvoeding gehad. Wie niet luisteren wilde, moest maar voelen. Ik ben er niet slechter van geworden. Wel verstandiger. Ook al was het maar met de wetenschap, dat niet in alle gevallen hard optreden gerechtvaardigd is. Als het even kan is in gesprek gaan beter.
De laatste maanden denk ik steeds vaker terug aan mijn jeugd. Met weemoed.