We hebben de laatste tijd steeds vaker ruzie. Niet dagelijks, maar toch wel vaak vind ik. Het probleem is dat we niet goed naar elkaar luisteren. Soms zijn de naweeën van zo'n aanvaring pijnlijk en duren ze nogal lang.
Zelf heb ik het idee, dat ik niets bijzonders doe. Dingen die ik altijd zo gedaan heb. En nu krijg ik daar gezeur over. Ik vind het lastig om alles wat ik doe vooraf te moeten overdenken. Ondanks de waarschuwingen blijf ik gewoon mijn gang gaan. Maar toch zal ik een keer voor de goede vrede me wat moeten inhouden. Ik zal meer moeten gaan luisteren naar mijn lichaam. Mijn lijf zal dat zeker op prijsstellen. Dan heb ik geen last meer van verrekkingen, wekenlang durende spierpijn enz. Lichaam en geest, steeds vaker maken ze ruzie. Ik word oud. Hoop ik.
Afgezien van mijn bezigheden doe ik ook aan gymnastiek. Na het douchen maken we met een wisser de badcel droog. Dan maak ik kniebuigingen. Ik sta in dezelfde badkamer geregeld op één been, om mijn evenwichtsorganen actief te houden. En zo meer van die oefeningen. Maar mijn lijf is wat aftakeling betreft net die Italiaanse roestduivel; bijna niet te stoppen.