Ik ben een laatbloeier. Het duurde even voordat ik echt verkering kreeg en trouwde. Daarvoor had ik wel vriendinnetjes gehad of zo. Of beter : zij mij. Die hadden dan verkering met mij, maar ik niet met hen. 😀 Daar kwam ik jaren later achter tijdens een reünie van een school. Ik vond het erg leuk om met hen te praten en te grappen en grollen. Dat was het, meer niet. Later, tijdens die reünie begin jaren 90, kreeg ik te horen waarom ik redelijk populair was bij de dames : ik was gezellig en… ‘
jij 'wilde en deed verder niets, was hun uitleg. Haha!
Ik herinner me nog een zomerse periode toen ik geregeld door een groepje jongedames van huis werd opgehaald. Mijn mamma vond het helemaal niets. “Aan één heb je meer dan genoeg!”, zei ze bestraffend toen de groep weer voor de deur verscheen. Dat nou net zij dat moest zeggen en niet mij pa, verwonderde mij. Ze wist toen niet dat het ook om maar één meisje ging. Maar die had als 16 jarige al een vijfjarenplan van werken, sparen voor een uitzet van Walra en dan trouwen. Ik kwam toen niet verder dan doorgaan met studeren, een rijbewijs halen voor een motorfiets en militaire dienst. Dat groepsgebeuren leidde zelfs tot een huisarrest van deze toen 16 jarige! Ik weet nog steeds niet wat mijn lieve moeder in haar hoofd voorbij zag komen. Oké, het was wel midden jaren 60, een periode waarin de losbandigheid in haar ogen hoogtij vierde. Maar wij gingen enkel naar het zwembad om te zwemmen en op het gras te liggen praten en te lachen.
Toen ik zo'n 10 jaar later als laatste van de oudere garde nog thuis was, begon mijn moeder zich andere zorgen te maken. Ze nodigde geregeld kennissen uit. Ze kwamen van heinde en verre. Het waren moeders, die (naar later bleek) steevast een huwbare (denk ik) dochter meenamen. Na zo’n bezoek vroeg mijn moeder : “En wat vond je ervan?” De eerste keer begreep ik haar niet en moest ze mij nadere details geven. Ze zei toen : “Dat meisje!” Ik antwoorde daarop wat droogjes met : "O leuk, mam." Ik wilde haar niet teleurstellen wat haar inspanningen en keuze betrof. Maar ik vond dat meisje niet zo leuk als mijn motorfiets natuurlijk! Mijn afwijzende reacties na een aantal vruchteloze bezoeken leidde bij haar tot de vraag : “Vind je jongens soms leuker?” Ik moest even lachen en dacht : "Nou ja, zeg. Gekke mams!" Toen zei ik : “Niet leuker, maar wel veel gemakkelijker in de omgang.” Ik had op dat grasveld in het zwembad heel goed geluisterd naar de jongedames. Trouwens als kind vroeg ik mijn moeder al een keer, waarom meisjes en vrouwen vaak zo dom doen. Ze gaf mij daar geen antwoord op, ze moest alleen flink lachen. Ik vroeg me toen af of het soms een soort geheim betrof. Het maakte mij wel nieuwsgierig. Het is uiteindelijk een jaar of wat later goed gekomen met mij. Ik trouwde, na een botsing tegen het IJzeren Gordijn, met mijn lieve buurmeisje. Ze woonde een deur verderop. Mamma was net zo blij als wij.
