Toen ik afgelopen week weer op de locatie was, waar ik bijna aangereden werd door een naar links afslaande auto, kreeg ik beleefd wel voorrang. En hoe! Toen ik met mijn duim omhoog even goed in de cabine van de bus keek, herkende ik het vrolijk lachende gezicht van de chauffeur. Het was de man van het echtpaar dat getuige was van mijn bijna-aanrijding. Hij gebaarde overdreven en lachend, dat ik kon doorlopen met Fenna.
Oké, ik ben voor veel jongeren een ouwe zak. Ik gebruik nauwelijks een smartphone, eet geen pizza, ik heb leren koken zonder Hello Fresh, heb geen last van stress (haast, haast, haast), ik doe dus ook nog aan 'gewoon' communiceren en.... ik groet mensen als ik ze tegenkom. O ja, ik zit niet naar beneden te staren als ik ergens zit, maar praat met mensen om me heen. Tenminste, als zij ook om zich heen kijken.
Ergo, ik sjouw nog met ouderwetse normen en waarden door het leven. Ze hebben geen plaats hoeven te maken voor ikke, dating, Netflix en games. Dankzij mijn schoolopleiding (13 vakken) weet ik niet alleen waar Emmen, maar ook waar Salzburg ligt. En waarom Indo's goed Nederlands spreken en schrijven. Ik hoef niet bang te zijn heel lang te moeten blijven werken, vanwege een uitgesteld pensioen. En ik ben mijn loopbaan niet begonnen met een flinke studieschuld. Gelukkig niet.
Ik maak gemakkelijk contact met anderen, dus eenzaamheid ken ik niet. Ik gebruik mijn verstand en geen cannabis of pillen om me te ontspannen. Kortom, ik leid een gemakkelijk en ontspannen leven. Allemaal een gevolg van een levenswijze die deze ouwe zak erop nahield toen ie nog jong was. Ik hoop niettemin het beste voor de generaties na mij.