Het gaat gelukkig met de patiënte de goede kant op. Vanuit de praktijk is via een krantje wat inzicht gegeven in de besmetting daar. Na het lezen ervan moest ik toch weer even denken aan een reactie op een eerder (onvolledig) bericht : "Mijn goudvis kan zingen".
Maar goed, gedane zaken nemen geen (in)keer. Langer thuis dus. Dat lijkt mij voor bepaalde mensen, die niet tevreden zijn met hun werk of er zelfs psychisch of fysiek last van hebben, geen straf. Ze kunnen tot rust en wellicht tot bezinning komen, vanuit de gedacht : "Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?" Een vraag die ook bij mij kwam opborrelen, toen ik net de 40 jaar gepasseerd was. Ik had een goede baan, een fijn gezin en meer geluk en was toch ontevreden. Misschien voelde ik toen al onheil naderen, want mijn werkgever ging niet veel later failliet.
In veel gezinnen geniet men nu met z'n allen van de dis. Kinderen krijgen zelfs ontbijt thuis. En men leert elkaar weer kennen : Wie ben jij? Ik ben je vader (of moeder). Het gevolg van al die opvangtoestanden teniet doen. Zouden er ouders zijn die denken : "Laat ik maar alsnog met de opvoeding beginnen."? Huisarrest, doe er je voordeel mee. Bereid je alvast voor op een andere baan, haal de band met de andere familieleden aan, geef de planten water en hang de gordijnen eens recht. Let op, thuisblijven kost ook geld!