Crisismanagement

Gisteravond keek ik naar een programma, waarin het werk van de Belgische brandweer centraal staat. Zo zag en hoorde ik hoe men na een zwaar verkeersongeval te werk ging : eerst een diagnose en dan een plan. De uitvoering verliep vloeiend en het slachtoffer kon zodoende snel naar het ziekenhuis overgebracht worden. Tijdens hun werk hoorde ik een bekende uitspraak, waarin gesteld werd dat men uitging van een zogenaamde worst case situatie. Ik moest gelijk aan onze regering denken en de ongeloofwaardige aanpak bij de bestrijding van het coronavirus. Een stelletje amateurs, dat achter de feiten aanholt en constant de koe in de kont loopt te kijken. Met een hausse aan te late of zinloze maatregelen.
In een ander programma All you need is corona love, zag ik aan de ene kant mensen die heel voorzichtig bezig zijn om vooral niet besmet te raken en anderen. Onder die anderen een patatbakker en een mevrouw die haar moeder(?) bezocht. Beiden hingen zonder masker met hun toet boven de etenswaar (patat met kroket), die oma aangeboden werd. Oma zat wel achter een scherm. Arm mens.