Toen ik voor een vluchtelingenorganisatie werkte, heb ik een paar keer iets voorbij zien komen van zo'n inburgeringscursus. Zo'n cursus vind ik een positief iets, al zijn er zeer bedenkelijke vragen bij. Vragen waar menige Nederlander niet eens de antwoorden op weet. Meer dan de helft van de kandidaten zakte toen voor het examen en dat is tekenend. Afgaande op de nieuwsberichten en bepaalde dagelijkse situaties vraag ik me wel af in hoeverre zo'n cursus voldoet. Met name de acceptatie van onze gewoontes is onvoldoende. In plaats van dit af te dwingen, gaan mensen en overheden zich in allerlei bochten wringen en willen zelfs af van bepaalde nationale gewoontes.
In principe kan ik het iemand die hier voor het eerst is niet kwalijk nemen, dat hij of zij onze manier van leven niet helemaal of helemaal niet kent en/of begrijpt. Het is dan ook niet correct dat zo'n iemand dat te verwijten. Daarvoor moet ik bij de overheid zijn. Maar daar wordt nauwelijks geluisterd naar klachten of suggesties om tot verbeteringen te komen. Dus benader ik zo'n nieuwkomer maar zelf, als het zo uitkomt. Zoals ik al een aantal keren heb verteld over het afval dat nieuwkomers op het pleintje hier achterlaten.
Soms doet me de reacties van landgenoten denken aan een gezin, waarin bepaalde kinderen voorgetrokken c.q. verwend worden. De andere kinderen krijgen daar de pest in en reageren dat af op de betreffende broertjes en/of zusjes. Maar die verwende schepseltjes kunnen er niets aandoen; het zijn de ouders die daar verantwoordelijk voor zijn. Zij zijn het die spanningen veroorzaken door inconsequent gedrag. Zo zie ik het probleem met veel nieuwkomers ook. De overheid gaat in de fout, maar is niet aanspreekbaar. Erger, ik word gedemoniseerd tot vreemdelingenhater als ik kritiek spui. Dus soms neem ik zelf maar het initiatief. Al verwacht ik dan niet dat ik herhaaldelijk dezelfde liedjes moet zingen. Wat serieuze medewerking van de andere kant zou ook aardig zijn. Ze zijn immers hier 'op bezoek'?