Ooit kwam ik pardoes bij een bedrijf terecht, waar men het goed vond een hond mee naar kantoor te nemen. Da's leuk! Tenminste, als de viervoeter enigszins opgevoed was. Ik moet zeggen, ik heb nooit geblaf gehoord. Niet van die beesten. Wel van een ander 'beest', de directeur-eigenaar. Wat een nare man was dat. Pardoes? Ja, meneer had ons bedrijf overgenomen. Dat mag. Maar wat bleek later? Hij was stiekem alle medewerkers van ons bedrijf aan het lozen. Met allerlei rotsmoezen. Het ging hem enkel om onze klanten. Hij vond ook dat ie niets te maken had met onze privésituaties. Oké, dat is dan wel weer leuk om te horen. Maar meneer bedoelde het anders. Als je partner of je kind(deren) ziek zijn of er iets anders ernstigs aan de hand was, dan moesten we niet rekenen op medeleven. We werden geacht ook in die situaties gewoon naar kantoor te komen en ons werk te doen. Dit heerschap dacht blijkbaar door zijn initiatief 'Neem je hond mee naar kantoor', zelf niet zo op te vallen. Onlangs zag ik trouwens weer zo'n oproep om je hond mee te nemen. Ik weet het niet hoor.
