In een tv programma getiteld Helemaal het einde doet een familie mee, waarvan de beide ouders mij telkens weer doen schaterlachen en anders meewarig met het hoofd schudden. Vanwege hun onnozele gedrag. Soms vraag ik me af of ze wel van deze wereld zijn. Ze kunnen bijna niets. Dit keer was het weer zover. Meneer ging een vis op de bbq klaarmaken. Mevrouw liet zoals eerder blijken van koken geen kaas te hebben gegeten. Volgens mij ging het stel in eigen land altijd uit eten of liet eten bezorgen. Meneer deed dit keer alsof ie een soort chef-kok was. Wat doe je, met die camera's om je heen? Juist, de schijn hoog houden. Hij legde een vel aluminium folie op het rooster en kieperde daar een enorme hoeveelheid zout op. Voldoende om in een dorp als Dronten een dag de straten sneeuwvrij te houden. Vol overtuiging vertelde hij wat hij aan het doen was. Alsof het een routine klusje voor hem was. Vervolgens legden ze samen de schoongemaakte vis op het zout. Zijn vrouw gilde daarbij, want ze vindt ook een dode vis eng en vies (eet smakelijk). Daarna kieperde meneer met een serieus gezicht, alsof ie er echt verstand van had, weer een paar kilo zout over de vis en wreef dat arme beest ermee in. Toen het beest genuttigd werd, zei meneer na de eerste hap : "Wat is die vis zout!" en vervolgens werd het misbaksel opzij geschoven. Hahaha!
De houding van beiden doet me denken aan een collega van mij. Die man deed in het ponskaartentijdperk voorkomen alsof ie computerspecialist was. Maar op simpele vragen wist ie het antwoord nooit. Hij zei en deed de meest wonderlijke dingen, met een stalen gezicht. Om niet te zeggen stomme dingen. En toch telkens weer die houding aannemen. Om die collega hebben we ook heel vaak en lang gelachen, vooral omdat ie niets van anderen wilde leren. Laat die familie nou Pons heten. Hahaha! Toeval of niet?