Voor mijn werk ben ik ook een keer naar Italië gestuurd. Om precies te zijn, naar Ivrea waar het hoofdkantoor van Olivetti, op dat moment mijn opdrachtgever, gevestigd was. Het bedrijf schijnt daarna een paar keer overgenomen te zijn en draagt nog steeds de naam Olivetti. Het was eind jaren 80 en Olivetti was bezig om de Rabobank als klant binnen te halen.
Maar goed, ik moest dus naar Ivrea. Toen ik die opdracht kreeg, zei men dat ik daar twee weken zou verblijven. Op mijn vraag wat ik daar zou moeten doen, werd het stil. Leer mij de Italianen kennen. Na lang aandringen kreeg ik een beeld van de inhoud van mijn bezoek. Ik moest daar een presentatie geven van mijn werkwijze. Ik had namelijk een logistiek systeem geïmplementeerd, wat niemand voor mogelijk had gehouden. Ik moest daarna nog een bestaand systeem op het gebied van configuratiebeheer bestuderen. Dat had te maken met de eventuele komst van de Rabobank als klant.
Toen ik in de taxi zat op weg van Milaan naar Ivrea aanschouwde ik de typisch Italiaanse rijstijl : chaotisch en alles inhalen wat voor je rijdt. In Ivrea was het in het bedrijfsrestaurant ook een chaos. Geen rijen bij de kassa's zoals ik dat gewend ben, maar een mierenhoop. Duwen, trekken en zo proberen vooral als eerste geholpen te worden : alles inhalen en van je afslaan wat voor je loopt.
De moed zakte in mijn schoenen. Ik moest namelijk een presentatie houden over gestructureerd, planmatig en georganiseerd werken. Ik heb dat wel gedaan, maar daarna ging men weer over op hun dagelijkse spaghetti werkwijze.
Al met al een verloren week, want van het systeem dat ik moest bestuderen was geen documentatie aanwezig en niemand wist mij te vertellen welke functionaliteiten het bevatte. Kortom, men had zodoende niets aan mij. Maar het was niet zo erg, zoals De Dijk toen zong :