 |
| Mamma met Wimmie |
Ik mocht geen schoenen op tafel plaatsten. Dat zou armoe oproepen. Iemand van een andere sekse naakt zien, zou mij zeven jaar ongeluk brengen. Ik dacht daar nog aan toen ik gedurende langere tijd in de lappenmand lag. De enige die niet van ons gezin deel uitmaakte en die ik naakt gezien heb, was een buurvrouw. Daar was ik niet op uit, maar ik werd daar ongewenst mee geconfronteerd. Ik dacht eerst dat ze iets aan had wat nodig gestreken moest worden, toen ze zo in haar tuin hopte. Niet dus.
Met een hoed of pet op in huis, of een paraplu in huis openen, was ook uit den boze. "Dat brengt ongeluk", zei mamma. Een verjaardag eerder vieren was ook niet goed. Als er een kraai buiten voor het raam kwam zitten, was er iemand gestorven.
En dan was er nog de zwangerschap en de bevalling. Een zwangere vrouw mag je niet aan het schrikken maken (nee, vaak maakten ze zelf anderen aan het schrikken met het nieuws dat ze zwanger waren). Als een zwangere vrouw ergens van schrikt, krijgt ze een lelijke baby. Dus als een Indo (als ik) tijdens het kraambezoek tegen de baby zegt : "Nou, jouw mammie is wel heel erg geschrokken!" dan weet je dus waar het over gaat.
Als er iemand in onze omgeving moest bevallen, trok mamma alle lades en kastdeuren open. Dat zou namelijk de bevalling gladjes doen verlopen. Een eerlijk gezegd, het was ook zo! Het hielp trouwens niet bij constipatie. Andere huisgenoten van mij vonden het trouwens ook niet zo aangenaam, toen ik de deur van het toilet die keer bij wijze van proef wagenwijd openzette.
Om veel van die bijgelovige zaken moest ik stilletjes lachen. Behalve over de schoenen op tafel. Tot aan de dag van vandaag schrik ik me een hoedje als dat gebeurt. Maar dat komt wellicht omdat die lieve mamma van mij zo paniekerig en boos reageerde. Tot slot : we hadden een kat. Een zwarte kat genaamd Moortje. Over dat beest heeft mamma nooit iets gezegd met betrekking tot haar bijgeloof.