Vandaag vernam ik dat een jeugdvriendin uit mijn tienertijd ernstig ziek is. Ze zat bij mij op school, speelde ook gitaar en was een smaakvol gekleed lachebekkie. We fietsten samen geregeld naar en van onze school aan de Van Geerstraat. Een tijdje zat ze bij mij achterop, omdat haar fiets kapot was. Later bleek dat een smoesje te zijn geweest....
Er was een tijd dat ze samen met haar vriendinnen uit het Zijlkwartier mij kwam ophalen om te gaan zwemmen. Tot grote ergernis van mijn moeder. Die zei : "Eén vriendinnetje is genoeg!" Zou ze mij soms als een Casanova of Don Juan gezien hebben? Ik weet het niet. Ik weet nog wel, dat ik huisarrest kreeg, toen voor de zoveelste keer die groep leuke meiden voor onze deur stond.
In die tijd raakte ik tot aan mijn oortjes verliefd op haar. Maar na ons eindexamen aan de Mulo ging zij werken en ik ging naar de HBS. Ze dacht al na over trouwen, kinderen enzovoort. Ik was nog helemaal niet zover.
Soms zagen we elkaar nog even. Ze kreeg namelijk verkering met de buurjongen van mijn oma en opa. Maar ja, die eerste verliefdheid bleef jaren bij mij hangen.
Begin jaren 90 belde ze me plotsklaps op. Vanwege een te houden reünie van de Mulo. Sonja zag aan mij, dat ik met een bijzonder iemand sprak. Tijdens de bijeenkomst hebben we op een leuke manier bijgepraat. En gek genoeg had ik er eindelijk vrede mee. Zij was gelukkig en ik ook. Hoewel, haar kinderen hadden een spierziekte. Dat vond ik erg voor haar.
Nu, zo'n twintig jaar later is ze ziek. Ernstig ziek. Ik heb een mooie kaart voor haar gekocht. Als tiener was ze een fan van Cliff Richard. Geen onbekende voor mij, want mijn oudste zus was ook een fan van hem. Toen het leven nog oneindig leek zongen we samen deze hit van Cliff in die tijd :