Onze kleine Emma groeit ook, maar eens zal ze uitgegroeid zijn. Maar om op basis van die centimeters te gaan roepen dat het goed met haar gaat?
Misschien moet zij straks tegen haar kind je zeggen : "Sorry, we kunnen niet naar de dokter, want mamma heeft het geld er niet voor. We moeten namelijk economisch groeien."
Tijdens mijn loopbaan keken opdrachtgevers graag naar mijn planning. En dan riepen ze blij : "Het gaat goed!" Ze wisten niet dat die planning niets zei over het werk, maar alles over de mensen die daar mee bezig waren.
Al die economische cijfertjes zeggen namelijk niets over ons welzijn, geluk, vertrouwen, onze relaties ons optimisme onze inzet voor anderen die dat nodig hebben. En net als bij kinderen houdt de groei opeens op. En dan? Er is al jaren sprake van een crisis. Geen economische, maar een maatschappelijke. Schrikt iedereen dan van de maatschappelijke en persoonlijke situatie waarin we inmiddels beland zijn, of is men daar dan inmiddels aan gewend? Gewend aan ongelukkig zijn, geen vertrouwen te hebben, wankele relaties te hebben, pessimistisch en egoïstisch zijn? Het gaat er steeds meer op lijken. Als dat de bedoeling is, dan ben ik het ermee eens : het gaat alsmaar beter.