Mensenkennis of eerder ervaringen?

Vanaf jonge leeftijd, kon ik al vrij goed mensen inschatten. Door naar iemands uiterlijk en gedrag te kijken gedurende slechts een paar minuten, ben ik in staat om de algemene kenmerken van die persoon en zijn levensstijl in te schatten. Sommige beweren dat die gave gebaseerd is op eerdere ervaringen met dat soort mensen in mijn vorig leven(s); dat ik een 'oude ziel' ben. Ik zou daarom mensen snel herkennen.

Dit betekent overigens niet dat ik ze op voorhand veroordeel, dat zeker niet. Iedereen krijgt van mij een kans. Of meer kansen. Automatisch vergelijk ik dan mijn praktische ervaringen met de resultaten van mijn eerdere analyse. Ik kan me niet heugen dat ik het weleens mis heb gehad. Soms baal ik ervan.
Ik ben dus blijkbaar een observerend type. In groepen (verjaardagen, feestjes, langs het voetbalveld enz.) kijk ik 'controlerend' rond. Op zoek naar herkenning. Kijken hoe mensen communiceren, hoe ze op elkaar reageren tijdens het communiceren of op anderen. Als waarnemer op afstand voel ik me vaak veel comfortabeler dan als deelnemer.
De gave geeft me ook de mogelijkheid om onzin en/of leugens te ontdekken. Ik heb er een neus voor wanneer mensen zich anders gaan gedragen dan normaliter. Iets wat ik tijdens sollicitatie- en intake gesprekken vooral ervoer.  Als ik die gave al van jongs af aan heb, is het dan eigenlijk wel een gave? Of zijn het mijn ervaringen uit eerdere levens? Wie zal het zeggen. Ik houd het maar op de wetenschap dat ik intuïtief goed ben in het aanvoelen van mensen, situaties en sfeer. En dat is niet altijd erg leuk.