Midden jaren 70, ik was net getrouwd, zag ik de Van Veen OCR met ook zo'n lelijk ogend blok. Gelukkig stopte de fabrikant (een samenwerking van NSU en Citroën) met de productie van de blokken en bleef de OCR productie beperkt tot nog geen 40 wankelfietsen. Daarvan is één exemplaar recent opgebouwd uit de resterende onderdelenvoorraad. De OCR was overigens schreeuwend duur en dus alleen voor sjeiks en sultans bestemd : zo'n 26.000 keiharde guldens! Voor dat bedrag kocht je in die tijd in Den Haag een etagewoning. In de Schildersbuurt, maar toch. Overigens waren de prestaties van het blok best wel indrukwekkend.
De Suzuki Wankel werd ook geen succes. Erger, de hele Japanse fabriek begon zelf ook te wankelen en ging bijna failliet. Ze werd gered door de presentatie en productie van de GS 750. Toch werd door Suzuki de meeste exemplaren verkocht. Vooral in Amerika. Ook andere fabrikanten stortten zich op het Wankel(e) project. Er verscheen een Hercules (leek veel op de Ruton stofzuiger van mijn oma en klonk bijna hetzelfde), een Norton, een Yamaha en een Kawasaki met rotatiemotor. De meeste waren prototypes, die nimmer in productie gegaan zijn. Echt populair waren de blokken niet, want ze verbruikten erg veel brandstof en waren verre van betrouwbaar. Ze klonken ook niet bepaald mooi. De bedenker Felix Wankel was weliswaar van Duitse afkomst, maar zijn naam strookte dus niet met de 'deutsche Gründlichkeit'. Misschien ging het daarom niet zo goed met de Wankelmotor.