In het jaar 1984 kwamen we overeen dat ik weer motor ging rijden. Op die manier kon Sonja de (lease) auto gebruiken. Omdat in die tien jaar erg veel was veranderd, de techniek holde toen al snel voorwaarts, koos ik voor een rustige herstart. In Gouda, we woonden destijds in Schoonhoven, vond ik bij de firma Kruisinga een Honda CB550 met kuip. Ik regelde een proefritje, dat rechtstreeks naar een nabijgelegen collega-dealer ging. Daar had ik een afspraak gemaakt om de voormalige lesmotor te laten controleren.
De 550 werd goedgekeurd met het advies een servicebeurtje te laten uitvoeren. Dat advies werd bij de aankoop bedongen.
De motor werd aan huis afgeleverd. Het was winter en het had gesneeuwd. Vandaar. Toen ik de motor de volgende dag startte, klonk hij nogal rauw. Het blok draaide niet zo mooi als tijdens de proefrit. Ik belde naar de motorzaak en ik mocht even langskomen. Bij Kruisinga aangekomen werd ik door een medewerker uitgelachen, omdat ik 'zomaar' met een motor langskwam. De communicatie liep uit de hand 'het is hier verdomme geen restaurant!', want opeens wist niemand iets van een afspraak. Volgens de verkoper, die het blok onbelast flink hoog in de toeren joeg, mankeerde er niets aan de motor.
Toen ik een week later bij Arie Molenaar langsging om iets te kopen kreeg ik toch gelijk. Arie himself stond buiten toen ik aankwam. Nadat ik de motor had uitgezet, vroeg hij mij om hem weer te starten. Toen het blok stationair draaide zei Arie : "De carburateurs moeten gesynchroniseerd worden." Dat heb ik toen direct laten doen voor 45 gulden. Daarna liep het blok weer als een zonnetje. Vanaf dat moment was Arie Molenaar in IJsselstein mijn dealer geworden.
Ik heb bijna vijf jaar op de 550 gereden. Ik had zijtassen en valbeugels gemonteerd. Op een van de eerste lange ritten verbrandde een deel van de kabelboom. De vorige eigenaar had de gloeilamp in de koplamp vervangen door een zwaardere halogeen versie en had als enige maatregel een zwaardere zekering gemonteerd! Niet leuk om zoiets langs een drukke A12 te ontdekken. Ik heb toen thuis het hele elektrisch gedeelte gecontroleerd en weer in orde gemaakt. Later heb ik ook het blok uit elkaar gehad. Leve het handboek!
Tussentijds heb ik een paar nieuwe kleppen moeten monteren. Ik sleep ze op de ouderwetse manier met het handje in de zitting. Met een stokje met zuignap heb ik dagen voor de tent gezeten. Men zal best gedacht hebben dat ik op primitieve wijze een vuurtje wilde maken. Ja, ik nam dergelijke klusjes mee op vakantie! Haha! In Krimpen a/d IJssel bevond zich in de jaren 80 de Motorkelder. Daar kon ik op zaterdagen sleutelen met gebruik van professioneel gereedschap en gratis adviezen van een monteur. Ik ben daar geregeld geweest, want een grote schuur of garage hadden we toen nog niet. Een gulle gift van een groep medewerkers van mij maakte mij eigenaar van een vacuümmeter voor een viercilinder! Ik kon nu de vier carburateurs zelf synchroniseren.
Omdat ik mezelf erop betrapte dat ik te vaak veel te hard reed (de weg van Schoonhoven via Lopik naar IJsselstein daagde daartoe uit), besloot ik uit zelfbescherming de 550 weg te doen. Ik moest immers ook aan mijn gezin denken. Waarom niet gewoon wat rustiger rijden? Dat is net als tegen een haas zeggen dat ie gewoon moet lopen. De CB550 reed zo soepel en stuurde zo gemakkelijk in de bochten, dat de stukken wegdek tussen Schoonhoven en IJsselstein onder mij vandaan vlogen. Vooral in de lange, snelle bocht bij Benschop. De kuip droeg ook bij tot gemakkelijk (te) snel rijden. Ik moest uit eigen veiligheid en die van anderen een tandje terug. Ik begon uit te kijken naar een custom fiets. Ik moest af van de race-houding. Het moest een fiets worden met een soortgelijk blok, zodat ik het onderhoud zelf kon blijven doen. Mijn oog viel op een Honda CB650 SC. De 550 verkocht ik aan een collega. Hij betaalde er iets meer voor dan waarvoor ik hem eerder had gekocht. Hartje winter reed hij op de CB550 van Schoonhoven naar Alkmaar. Zonder extra beschermende kleding!