Iemand vroeg mij of een bepaalde foto wel of niet als profielafbeelding op LinkedIn geplaatst kon worden. Dat is een website voor mensen die zakelijk netwerken erg belangrijk vinden. De foto liet enkel het lachend, zeg gerust stralend gezicht van de persoon in kwestie zien en was mij betreft prima. Er waren ook reacties die ik herkende van mijn werkzaam leventje. Ze vonden de foto niet representatief genoeg. Hij was volgens sommigen wat vaag (viel mij niet eens op met mijn leesbril), andere zagen blijkbaar liever iemand in een strak mantelpakje met kantblouse eronder en een sjaaltje om het keeltje. Je weet wel, zo'n tut-hola yup waarvan je weet dat ze er alleen zijn om mooi te wezen. Net verdwaalde stewardessen.
Tijdens mijn loopbaan heb ik ze genoeg meegemaakt, de mensen in zo'n strak streepjes- of mantelpak. Ze hadden veel aandacht voor het uiterlijk vertoon. Dus reden ze in een BMW uit de 5 serie, rookten filtersigaretten en strooiden met hun visitekaartjes met uiteraard een nadrukkelijke vermelding van hun behaalde titel. Niet dat ik iets gehad heb aan een drs Geschiedenis of Psychologie hoor. Die hadden van IT niets begrepen. Zakelijk gezien had ik weinig aan hen. Zeg maar lege hulzen met een air alsof ze de hele wereld al hadden gezien.
Soms is het een ware bedrijfscultuur. Zoals bij Volmac toen. Ik ben wel eens door zo'n bedrijf uitgenodigd. Het eerste wat mij gevraagd werd was of ik bezwaar had om bij een dure zaak (kaliber PC Hooftstraat) een echt pak te kopen. Niet alleen mijn pak, ook mijn stropdas deugde ook niet. O ja, ik moest ook mijn motor van de hand doen, want motorrijders pasten niet bij het bedrijfsimago. Nou die opmerking deed het hele bedrijf de das om. Ondanks een zeer goede assessment heb ik het aanbod geweigerd.
Tijdens mijn werk ben ik een paar keer mensen van dat bedrijf tegengekomen. Ze waren projectleider, maar kwamen aan mij, met mijn verkeerde pak, stropdas en auto, vragen hoe ze hun zaakjes moesten aanpakken. En daarna goede sier maken bij de directie en zichzelf flink op de borst slaan. Ze zijn ook vaak niet bepaald sociaal en zijn erop gebrand te scoren. Desnoods over de ruggen van hun eigen medewerkers. Nee, al die mooie pakken zeggen mij niets. Het beste vind ik is gewoon jezelf blijven. En dat kan in een spijkerbroek van Zeeman ook. En laten we eens eerlijk zijn : is het doorbreken van al die sleurzaken niet ook leuk? Dan val je toch ook positief op tussen al die grijze muizen?
En als het zo uitkomt, dan wil ik best een mooi pak aantrekken. Zo flexibel ben ik dan ook wel. Maar dat bepaal ik dan zelf.