Ik spreek uit ervaringen met deze instantie. Kort geschetst komt het hier op neer : Ik lig op straat met een dubbel beenbreuk. Komt iemand van het UWV naar me toe met een schrijfblok, vraagt wat ik mankeer en zegt dat ik over drie weken weer aan het werk moet. Zo niet, dan kost het mijn uitkering. Hij krabbelt wat op papier en ik moet tekenen. Dat is mijn UWV.
Toen ik al maanden geen uitkering zag, vroeg/zei de medewerkster van het UWV : "U kunt dat bedrag toch nog wel even een paar maanden missen?" Alsof wij van lucht leefden.Tijdens mijn gesprek met de arts, vertelde ik hem over mijn zware paniekaanvallen. Zegt die kwakzalver : "U kunt ook met de trein naar werk gaan, meneer."
De arbeidsdeskundige vond vier functies die ik nog kon uitvoeren. Alle vier hielden in, dat ik onder tijdsdruk moest werken. Het medisch advies van hetzelfde UWV meldde, dat ik pertinent niet onder tijdsdruk mocht werken. Deed ik dat wel, dan zou mijn uitkering stopgezet worden. Maar die strijdigheid was frustrerend genoeg onbespreekbaar. En dan zwijg ik maar nog de overige voornamelijk administratieve fouten. Afgrijselijk!
En tja, soms had ik ook de neiging om iemand van het UWV eens flink voor zijn of haar kop te willen slaan. Maar dat mag niet. Geestelijke mishandeling daarentegen is blijkbaar geen enkel probleem. Maar dat schijnt enkel voorbehouden te zijn aan bepaalde medewerkers van het UWV. De liefde moet van twee kanten komen. Dus UWV, steek de sociale hand eens flink in eigen boezem en verbeter uw werkwijze.
Ik heb weleens een stukje geschreven voor het UWV magazine Perspectief. Maar ik moest wel keurig binnen de UWV lijnen blijven met mijn verhaal. Beter iets dan niets.