Ik ben in mijn tienerjaren nooit zo'n ster geweest in het bijhouden van mijn agenda's. Gevolg was dat ik vaak minder huiswerk te doen had dan mijn klasgenoten. Daar kwam ik dagelijks achter. Geen ramp, want er waren nog altijd de pauzes. Dat werkte niet altijd, want soms werd ik al tijdens de eerste uren verrast met een proefwerk of overhoring. Wat ik wel goed bijhield waren mijn cijfers. Zo kon ik tijdig bijsturen door vooraf te berekenen voor welk vak en cijfer ik moest gaan. Overgaan, of slagen was immers het einddoel. De oorlog moest gewonnen worden, de veldslagen waren minder belangrijk. Voor mijn eindexamens heb ik nooit zitten blokken tot diep in de nacht. Ik verbaasde me toen al vaak over die verhalen van mijn klasgenoten. Gewoon het hele jaar een beetje goed opletten, was mijn aanpak. Achteraf gezien ben ik te ver gegaan met het feit dat ik erg gemakkelijk kon leren. Ik had er niet zoveel zin in. Op de hoeken van elk agendablad tekende ik een poppetje. Elke dag in een andere houding. Als ik de bladzijden snel langs mijn duim liet glippen, was het net een tekenfilmpje.
In mijn agenda's van het vervolg- en het hoger onderwijs had ik louter foto's geplakt van motoren en bekende coureurs uit die tijd. Er waren ook een paar foto's van vrouwelijke beroemdheden. Dat hoorde immers zo als gezonde jongen? Op de Mulo had ik in mijn agenda een foto van filmsterretje Tuesday Weld en ...... van een kleine grote zangeres. De langharige, guitig kijkende, prachtig zingende Ronnie Spector van The Ronettes. Tuesday heeft ook weleens wat gezongen, maar dat was net zo lelijk als zij mooi was. Nee, dan de Ronettes met dat speciale Phil Spector geluid. En vooral lead zangeres Ronnie vond ik erg leuk om te zien en te horen. Wat een aparte stem!