De Suz-man was wat mij betreft geen echte motorman. Hij had al eens eerder een 500 GS in bezit gehad, maar die had hij rap verkocht. Nou ja, verkocht. Ik zei, dat ie hem had weggegeven. De GS 500 was splinternieuw en ging na een half jaar voor 1.500 gulden(!) met nog lopende garantie weer van de hand. Zo erg had meneer er de balen van. Het euvel bleek niet de motor te zijn, maar gebrek aan de juiste motormentaliteit. De Suz-man vertikte het om fatsoenlijke motorkleding te kopen en te dragen. Ik ben erbij geweest toen hij de 850 kocht. Maar ook dit keer schafte hij geen goede kleding en schoeisel aan. Dus reed meneer in weer en wind in zijn kantoorkloffie op de motor van Schoonhoven naar Den Haag! Meneer Suz had zelfs geen regenpak en weigerde ook desnoods gewone regenlaarzen aan te doen. Geen gezicht, vond hij. Zodoende kwam hij geregeld doorweekt op zijn bestemming aan. Natuurlijk duurde dat niet lang. Al snel bleef de Suzuki ongebruikt onder een stuk plastic in de tuin staan. Ik heb een keer op dat ding gereden, maar ik vond het gewicht van de motor erg onhandig verdeeld. Hij was ook net te hoog voor mij.
De Kawa-man daarentegen was wel een motorrijder. Hij had zelfs een aanhangertje achter de gitzwarte 750 hangen. Voor de boodschappen en vakanties. Hij sleutelde, net als ik, veel. Hij had vrije toegang tot onze schuur waar het gereedschap zich bevond. Toen hij op een zaterdag met zijn vriendin een toerrit met zijn motorclub wilde maken, deed de Ltd het niet. Ik bood hem aan te helpen. Ik liep naar binnen en kwam terug met de sleutels van mijn Honda 550. Je had zijn gezicht moeten zien, toen ik hem de sleutels gaf! Zo van : welke idioot leent nou zijn motor uit?! Ik dus. De Ltd heeft sindsdien een jaar stilgestaan. In de open lucht. Ik zag de roest erop met de dag groeien. Doodzonde! We waren dus alle drie motorgek. Maar ieder op zijn eigen manier.