Volgens mijn boeddhistische spreukenscheurkalender, moet ik ook de grootste crimineel met respect behandelen. Best wel lastig als ik iemand op heterdaad zou betrappen als ie net met mijn CBX er vandoor wil gaan. Helemaal als ik heel toevallig een eind hout in mijn handen zou hebben.
Ik betrap mezelf erop, dat ik gevoelig ben voor bepaalde achtergrond informatie over de persoon in kwestie. Als ik lees of hoor dat iemand doodgeschoten is, dan vind ik dat heel erg. Maar het niveau van mijn medeleven keldert hard, als ik hoor dat het gaat om een afrekening in het criminele circuit. Dan lijkt het mij minder erg. Bijna goed zelfs.
Net zoals toen die Amerikaan een halfuur worstelde tegen de dood tijdens zijn executie. Dat vond ik heel erg. Dat is mens onterend, dacht ik. Maar toen ik hoorde waarom hij ter dood was veroordeeld -hij had een zwangere vrouw verkracht en daarna vermoord- betrapte ik me op een 'eigen schuld, dikke bult' gedachte. Want die misdaad vind ik vele malen erger.
Het met respect omgaan met lastpakken vind ik dus moeilijk. Vooral wanneer het mijn emoties raakt. Aan de andere kant heb ik vaak medelijden met dergelijke figuren. Misdaad en straf. Maar het laatste wel met respect.