Onze eerste bouvier was Hannes. Hij kwam medio jaren 80 uit een asiel in Leiden. Daar was Hannes weggehaald door een familielid. Maar na een week was de vriendschap over. Omdat onze vorige hond Asco, een Duitse staande, inmiddels was overleden besloten we ons over Hannes te ontfermen. We konden het niet over ons hart krijgen dat hij teruggestuurd zou worden naar het asiel.
Na een weekendje proefdraaien in Schoonhoven, was de zaak snel bekeken : Hannes had een nieuw gezin gevonden! We namen nog contact op met het asiel om de wijziging door te geven en vroegen gelijk om meer informatie. Hannes heette eigenlijk Hassan. Maar dat vonden wij niet zo'n geslaagde naam voor een hond. Vooral vanwege de aanwezigheid van nogal wat Hassans in Schoonhoven toentertijd. Dus bleef het Hannes. De trouwe boef van 7 jaar was al twee keer in een asiel terechtgekomen. Zijn eerste baas had er geen zin meer in en de tweede ging werken. Dat was alles wat men van de hond wist.
 |
| Slapen met Boefie |
Hannes bleek goed opgevoed te zijn. De standaard commando's volgde hij gedwee op. Hij was wel erg stil en in zichzelf gekeerd. Maar wat wil je met zo'n geschiedenis. Al snel bleek dat Hannes een paar trauma's had opgelopen. Hij durfde niet alleen te zijn en liep de hele dag achter vooral Sonja aan te sjokken. Het was zo erg met hem, dat zelfs de deur van het toilet niet dicht mocht. Hannes was bang voor witte bestelwagens en bossen of groepjes bomen. Met z'n allen in de auto op stap vond ie ook erg naar. Maar met minder gezinsleden, was het geen probleem.
Hannes was de eerste en laatste hond die op onze slaapkamer heeft geslapen. Beneden in de keuken vond ie een ramp. De hele dag sjokte hij achter Sonja aan. En als ze ging zitten, ging Hannes op haar voeten liggen. Dan kon ie voelen wanneer ze weer opstond. Pas 's avonds in de slaapkamer waar zijn mand was neergezet, kwam ie tot rust. Zodra Sonja in bed kroop, viel Hannes met een diepe zucht in slaap.
 |
| Met een Duitse kat |
We hadden in die tijd ook een poes in huis, die Boefie heette. Haar aanwezigheid was voor Hannes geen enkel probleem. In korte tijd konden de twee goed met elkaar overweg. Hannes kon trouwens ook met andere katten overweg, wat tijdens vakanties en andere uitstapjes bleek. Het lukte Sonja om met veel geduld en aandacht Hannes losser te maken. We konden steeds meer merken dat hij het naar de zin had. En net toen die fase aanbrak, kreeg Hannes prostaatkanker. We hebben van alles geprobeerd. We zijn zelfs naar Utrecht geweest voor een second opinion. Maar helaas was Hannes niet meer te redden. We hebben nog geen drie jaar van elkaar kunnen genieten, toen we afscheid moesten nemen van onze Hannes. Dat was wel wat zuur, maar we troostten ons met de gedachte dat Hannes toch een leuke tijd heeft gehad. Hannes heeft ook onze ogen geopend voor het ras. De bouvier is een prachtige gezinshond.
