Vanmorgen kwamen Fenna en ik een drietal anderen tegen die een hond uitlieten. Onder hen de eigenaresse van de agressieve mastiff. Ze liep nu met de hond vaan haar zoon. Die hond was twee keer aanwezig toen de mastiff Fenna aanviel. Hij stond er wat zenuwachtig omheen te springen, tijdens de aanval. Hij toonde geen agressie.
Toen Fenna de geur van die hond oppakte vertoonde ze vluchtgedrag. Maar ik stelde haar gerust en liet haar naast mij komen. De hond kwam op haar af en Fenna liet zich van dichtbij bekijken. De hond snuffelde niet eens, maar bekeek haar van ongeveer een meter afstand. Ik weet dat die hond geen agressie in de zin had, dus liet ik hem begaan.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat de vrouw van de mastiff wat zenuwachtig naar het tafereel keek. Ze had de keren dat deze hond aanwezig was tijdens de aanvallen, blijkbaar niet goed opgelet. Ze verwachtte zeker weer een vechtpartij, terwijl de hond van haar zoon juist geen ruziemaker is. Tijdens een eerdere ontmoeting deed de hond ook niets. Toen was ze wat paniekerig de hond aan het roepen. Maar ook hij luisterde niet naar haar.
Toen we verder liepen, bleef Fenna aan de riem trekken terwijl ze telkens achterom keek. Ik ben toen maar met haar het bos ingelopen, waar ze een stuk rustiger werd. Ze heeft toen ook weer gewoon haar behoefte gedaan en trok ook niet meer aan de riem. Uit het oog, uit het hart.