"Val niet Willem!", roept ze bezorgd terwijl ik via een wat lage huishoudtrap over een schutting klim. Ze houdt de trap stevig vast. Om haar wat te kalmeren zeg ik : "Het is een geruststelling dat ik dan in jouw armen val." Zo'n vijf minuten eerder werd door haar alarm geslagen. Een buurtbewoonster was buitengesloten door een van haar katten. Terwijl ze bezig was in de achtertuin, was een van de nieuwsgierige dakhazen op de onderste grendel van de achterdeur gaan staan. Het gevolg : deur van binnen afgesloten.
Als eerste begon deze goede buur haar wat vragen te stellen. De voordeur zat op slot en de sleutel stak nog in het slot. Dus die toegang was geen optie. De achterdeur was dus ook gesloten en had scharnieren met dievenklauwen. Dus die optie werd ook geschrapt. Het raam heeft ook dievenklauwen. Het bovenlicht kon niet verwijderd worden. Het was wel het kleinste ruitje om in te slaan. Maar dan moest er een slangenmens gevraagd worden om zich naar binnen te wurmen. Op het dak stonden beide draaikiepramen in de kiepstand geopend. Met horren ervoor. Dus ook van de lijst geschrapt. Terwijl ik op die manier hardop dacht, hoorde ik al bezorgde opmerkingen van de bewoonster over een ruit inslaan. Met hulp van een andere bewoonster ben ik over de schutting geklommen. Ik dacht nog : "Dat deed ik ooit met apenkooien niet alleen sneller, maar ook soepeler." 😅
In de achtertuin bekeek ik nogmaals de opties. Uiteindelijk koos ik ervoor het vaste raam boven de achterdeur te verwijderen. Dat raam met dubbelglas van ongeveer 80 x 30 cm zat met drieglaslatten en een aluminiumprofiel in het kozijn vast. Voordat ik aan die oplossing begon, maakte ik de bewoonster duidelijk, dat ik op geen enkele wijze verantwoordelijk zou zijn voor eventuele schade. Ik bedoel, de ruit zou ook kunnen barsten. Ze bezwoer mij dat zij alle verantwoordelijkheid nam. Het is een koopwoning, dus een woningbouw inschakelen kwam niet aan de orde.
Ik gaf haar de garantie, dat als de 'speciale operatie' niet zou lukken er nog wel een slaapplekje op onze zolder voor haar is. Ze was er blij mee. Ik had haar ook een slaapzak voor in haar schuurtje (was nog open) kunnen aanbieden. Ze zou daar geen moeite mee gehad hebben, want ze is geen asielzoeker.
Gelukkig stond Sonja aan de andere kant van de schutting, in de poort op een trap, toe te kijken. Zij kon op mijn aangeven tussentijds het extra gereedschap halen en overhandigen. Dus ik hoefde niet weer over de schutting te klauteren. Het duurde even voordat ik de glaslatten en als laatste het profiel los had (foto1 en 2). Een paar schroeven braken af, terwijl spijkers door de glaslatten getrokken werden. Alles zat na al die jaren muurvast. Dus ook de glasplaat met dubbelglas zelf. Met een schroevendraaier en een stukje rubber om de plaat te beschermen, lukte het mij de plaat met wat wrikken uit de sponning los te krijgen. Hoera!
Binnen keken twee katten nieuwsgierig toe, toen ik met een gebogen tentharing en een stuk scheerlijn begon te vissen naar de onderste grendel (foto 3). Ik had slechts twee pogingen nodig, toen ik met mijn grijze hoofd door het glasloos kozijn ik de grendel omhoog kon trekken. De deur floepte open en mevrouws gezicht klaarde zichtbaar opgelucht op. De beide katten stonden direct klaar om naar buiten te komen. Maar ze werden tegengehouden door hun baasje. Het zijn binnenkatten, vandaar.
Als eerste heb ik de slappe grendel verwijderd. Dus dat kunstje kan die kat niet meer flikken.
Daarna heb ik met hulp van de beide dames de glasplaat weer gemonteerd. Provisorisch, want ik ben geen glaszetter. Gelukkig wordt de woning binnenkort geschilderd en kan de schilder de ruit definitief plaatsen.
Toen ik daar zo bezig was, zag ik dat haar dakgoot en die van haar buurvrouw aan een schoonmaakbeurt toe zijn. Er was ook een kleine lekkage. Toen ik dat haar vertelde, vroeg ze mij ..... juist. Van die dingen dus. De goot zit vrij laag en is zodoende gemakkelijk te bereiken. Ik hoef niet te apenkooien. We waren mooi op tijd klaar, want er barstte een flinke regenbui los.
