Gisteren was de herdenking van het einde van de oorlog in het voormalig Nederlands Indië. Ondanks het feit dat wij daar familieleden aan verloren hebben en met gefrustreerde en getraumatiseerde mensen te maken hebben gehad, probeer ik afstand te houden. Deels vanwege mijn eigen ervaringen en gevoeligheid voor een depressie. Ik draag ook geen melati op mijn shirt.
Ik vind de aanwezigheid van regeringslieden erg huichelachtig. Het hadden net zo goed Jappen kunnen zijn. De Nederlandse overheid is nog steeds niet de beloftes aan de slachtoffers van het gebeuren nagekomen. En zij zullen dat ook nooit doen. Ze rennen wel achter andere vooral buitenlandse slachtoffers aan. Oekraïners bijvoorbeeld, zijn belangrijker dan Nederlanders. Dus sta daar niet zo te huichelen alsof je met de slachtoffers en nabestaanden van de oorlogen in Indië meevoelt. Politici met krokodillentranen, die de rest van het jaar de slachtoffers niet ziet staan of zelfs met minachting over hen heen lopen.
Politici zijn zoals veel gelovigen op de zondag gelovig menen te moeten zijn en doordeweeks van hun god los zijn. Herdenken doe ik liever op mijn eigen manier, zonder huichelaars en/of vijanden om me heen.