Ik weet niet beter dan dat ik geregeld vragen stelde aan met name aan mijn moeder. Soms ook aan mijn oma. Die begonnen aan meestal met "Mamma, waarom...?" of "Oma, heeft u...? " Ze vonden mij nieuwsgierig. Ik legde hen niets uit over wat er zich in mijn hoofdje afspeelde, want een gesprekje was meestal niet aan de orde. Het was de tijd van luisteren, gehoorzamen. Niet van in discussie gaan. In die sfeer paste geen vertrouwd gesprekje. Mijn oma vroeg soms aan mijn moeder : "Wat zit Wimmie daar te piekeren?"
In mijn hoofd probeerde ik te achterhalen, waarom dingen gebeurden en/of gezegd werden. Maar veel onderwerpen waren niet geschikt voor jeugdige toehoorders. In mijn koppie had ik in wezen een grote puzzel waarvan veel stukjes ontbraken. Of er waren de stukjes die ik niet kon plaatsen. Dat waren de 'waarom?' stukjes. Ze zouden met de jaren hun plekje krijgen. Zo leerde ik de delen van de puzzel in mijn hoofd zien en begrijpen. Ik begon de term nieuwsgierigheid ook niet juist te vinden. Alsof ik met de verkregen informatie aan de haal zou gaan. Nee, ik wilde alleen leren. Leergierigheid was het dus voor mij.
Toen ik een keer met mijn broertje een stel zag, waarvan de half naakte man op een vrouw lag in het gras achter de A4 in aanleg werd mijn moeder boos toen ik haar erover vertelde. Het zou nog jaren duren voordat ik erachter kwam waarom. Weer wat geleerd! š
Op latere leeftijd leerde ik dat de vraag 'waarom?' ook zinloos kan zijn en tot frustraties en/of woede kan leiden. Zoals de vraag waarom mijn beide broers moesten overlijden en de vraag waarom ik niet. Of de vraag waarom bepaalde mensen veel geluk en anderen veel ongeluk op hun pad tegenkomen. De telkens weer terugkerende vraag die het meest in mij opduikt is : "Waarom doet hij/zij zo?"
De puzzel in mijn hoofd is inmiddels zo goed als af. Er zijn wel andere puzzels ontstaan, maar die zijn niet meer zo groot. Ik herken de stukjes vrij snel en weet dan ook hun plekjes in die puzzels. Dus ik heb niet zoveel waarom-stukjes meer.