Bij de ingang werd mij gevraagd of ik ergens mee geholpen kon worden. Het was de havenmeester en ik vertelde hem dat ik voor Theo kwam. Het hek ging open en intussen wist de havenmeester mij te vertellen, dat ik na ruim 60 jaar een oud klasgenoot ging ontmoeten. Hij niet alleen, ook toen ik naar het schip liep, werden door aanwezige gasten geroepen : "Dat wordt een leuke reünie!" Ergo, mijn komst en het doel was al alom bekend.
Theo kwam mij tegemoet. Voor de duidelijkheid, ik had dus een Theo van 62 jaar geleden in gedachte, een joch met blond haar en geen leeftijdgenoot met grijs haar. Haha! Zo gaat dat. Het werd een hartelijke begroeting en ik klom aan boord van het fraaie schip. Daar maakte ik kennis met zijn vrouw.... Sonja. Het werd een onvergetelijke middag daar in die haven. Met veel herinneringen en hoe het sinds de lagere school met ons vergaan is. Geregeld dacht ik met een kopie van het leven van Sonja en mij te maken te hebben. Wat veel overeenkomsten zeg! Tussentijds zijn we samen op de fiets naar een winkel gereden. Theo had daar afgelopen zaterdag twee kabels besteld. Hij zou ze vandaag kunnen komen afhalen. Maar eenmaal bij het accubedrijf aangekomen, bleek alles nog even geregeld (en dus gemaakt) te worden. Toen bleek dat men voor een van de bestelde kabels niet de juiste lengte op voorraad had. Het stuk wat er nog lag was plm een meter te kort! Dat was een regelrechte domper. Men wil morgenochtend wil vertrekken, maar als het kan met de bestelde kabels. De leverancier zei dat ie ze morgenochtend misschien binnen had. Of Theo na een belletje ze dan zou komen afhalen (en betalen). Toen waagde ik het toch even te zeggen dat het beter is ze te komen brengen naar de haven. Als service. Dat vond meneer niet echt leuk. Hij slaakte een diepe zucht en zei : "We zien wel." Ik schaamde me voor deze ondernemer in Dronten.
Na terugkeer heb ik het schip benedendeks mogen bewonderen. Ik zeg met recht bewonderen, want de vakmanschap spatte van het interieur af. Theo heeft het schip als casco gekocht en zelf helemaal afgetimmerd. Het mag dan zijn beroep geweest zijn, maar dan nog. Petje af. Ik had een fotoalbum meegenomen met foto's van toen (o.a. klassenfoto's) en later. Het resulteerde in veel gespreksstof.
Zoals gewoonlijk kende de gezelligheid geen tijd en zo was het plots half zes. We namen dus afscheid van elkaar. Wat een bijzondere middag!