Je kent het vast wel : kindje is gevallen en loopt mank. Maar alleen als er iemand kijkt of in de buurt is. Zo niet, dan is er niets aan de hand en wordt er gerend en geravot. Soms wordt zelfs met het verkeerde been mank gelopen. Haha! Ach, zo zijn kinderen; zielig den en medelijden opwekken. Hoewel, sommige volwassenen gedragen zich ook zo. Hier woont een paar dat ook zo is. Ze vertellen iedereen over hun fysieke mankement(en) en gedragen zich ernaar. Mank en/of moeizaam lopen, in een scootmobiel kruipen en met een triest gezicht rondrijden. Maar alleen als iemand in de buurt is of kijkt. Zo niet, dan mankeren ze plots niets.
Dan lopen ze plots als een kieviet (scootmobiel niet nodig), doen van alles en nog wat en tillen zelfs zwaar meubilair. Maar het dragen van een paar boodschappen is haast onmogelijk.
Vaak moet ik inwendig glimlachen. Dat is wanneer ik zo'n iemand gespot heb, maar hij of zij mij nog niet. Ze lopen dan gewoon. Maar zodra ze mij of een ander zien, verandert plots niet alleen hun gewone mimiek naar zielig of pijnlijk, maar ook hun loopje. Dan zijn ze plots invalide. De hele buurt weet het inmiddels : het zijn net kinderen.