Vanmorgen kwam ik weer dat hondje tegen. Het heeft veel weg van een grote mol. Het is zo'n zwart geval dat op een teckel lijkt, maar veel kleiner is. Nee, geen pincher of zo. Maar goed, dat beestje doet heel erg agressief. Vanmorgen dus ook weer. Het is maar goed dat het aan een riem zat, anders had Fenna (ook aangelijnd) het gegrepen. Ze heeft van een paar slechte ervaringen geleerd. Dit keer bleef ik staan, terwijl de eigenaresse een waterval van vermanende preken tegen haar alsmaar grommende en keffende mol hield.
Toen het mormel eindelijk wat stil was, vroeg ik haar of haar hondje soms ook door een postbode hier in de buurt uitgelaten werd. Ze bevestigde dat. Ik vertelde haar, dat ik onlangs de postbode nog gesproken had. Met haar hondje erbij. Natuurlijk viel ie eerst uit, maar een kort rukje aan de riem en een 'Stil!' van de kant van de postbode was het beestje ook stil. We hebben daarna een tijdje staan praten, zonder problemen. Fenna bleef al die tijd rustig zitten en het keffertje hield zich ook koest.
De vrouw zei toen : "Ik kan niet zo hard praten, daarom luistert ie niet zo goed naar mij." Het had niet zoveel zin, maar toch legde ik haar uit dat het niet om stemgeluid en/of fysieke kracht ging, maar om de houding, de uitstraling. Ofwel psychologisch overwicht. Maar dat begreep ze dus niet.