Toen ik uit die donkere tunnel kwam, was ik veel gevoeliger geworden voor vooral andermans leed. Daarvoor kon ik al mensen vrij goed aanvoelen. Vooral wat hun stemming betrof; blij, positief of ongelukkig. Maar dat gevoel is nadien groter geworden. Als ik leed aanhoorde of zag, dan was het alsof het mijzelf overkwam. Ik werd er ook vaak moe van. Het putte me uit. Totdat een therapeut mij een truckje leerde. Op dergelijke momenten moest ik van de therapeut tegen mezelf zeggen : "Het is niet jouw leed, Willem." Sinds ik dat doe, kan ik andermans emoties wat meer van me af houden.