Als in een botsautootje

Afgelopen week hoorde ik gemopper. Omdat het aanhield nam ik een kijkje. Ik zag een mij bekend busje van een organisatie die met Zorg te maken heeft. Het busje staat hier geregeld. De meneer van het busje komt hier dan een scootmobiel repareren. Dat ding is om de haverklap kapot. Logisch, want degene die erop rijdt, doet alsof het een botsautootje is. Ze ramt van alles en nog wat en ken enkel snelheid maken en remmen. Dat laatste doet ze niet op tijd. Ik zie haar bijna dagelijks de schutting of de deurposten rammen en stoep op en af crossen. Je zou denken dat uit en in de schuur en/of tuin rijden inmiddels routine zou zijn. Niet dus.
Ondanks het onbesuisde rijgedrag beweert ze tegenover de monteur, dat ze niet begrijpt waarom de scoot telkens kapot is. Ze rijdt altijd erg voorzichtig. Gelukkig vraagt de man mij niets. Want de monteur vraagt zich tijdens het repareren telkens weer boos af hoe iemand dit voor elkaar krijgt.
Ze heeft helemaal geen scootmobiel nodig. Ze licht de sociale dienst op. Iiets wat ze een paar keer zelf met enige trots gezegd heeft. Ik begrijp niet waarom ze nog steeds zo'n ding krijgt. Zeker gezien het feit dat ze het vervoermiddel afraagt. Twee keer geel is rood. Ze kan lopen als een kievit. Desnoods met zware spullen. Maar zodra ze gezien wordt, lijkt ze gehandicapt. Zonde van al die tijd, energie en het (belasting) geld. Laat haar maar zelf zo'n ding kopen. Misschien is ze er dan wat zuiniger mee.