Het valt mij op, dat veel criminelen na hun overlijden geprezen worden. Ik zie dat terug als in zo'n crimi-serie een omgekomen crimineel herdacht wordt. "Hij was erg sociaal en een heel goede vader", durven nabestaanden te beweren. Sociaal? Nou, dan bestaat er blijkbaar ook een heel andere betekenis van dat woord waar ik geen weet van heb. Iemand beroven of vermoorden of drogeren en/of verslaafd maken of met illegale praktijken bezig zijn, lijkt mij niet bepaald sociaal. En wat het vaderschap betreft : een vader heeft ook een voorbeeldfunctie. Dus kunnen criminelen in mijn optiek nooit goede vaders zijn. Ik bedoel, vaak volgen kinderen hun vader in zijn voetsporen. En om nou trots rond te bazuinen dat je pa een crimineel is lijkt me ook niet iets. Tenzij je er als kind een draai aangeeft : "O, mijn pa werkt in de avonddienst." (inbreker) of "Mijn vader zit in de geneesmiddelenindustrie" (drugshandelaar). Het is al lastig een goede vader te zijn door op een eerlijke manier brood op de plank te laten komen.
Onlangs zag ik een item in het nieuws over een crimineel, die zijn gezichtstatoeages liet verwijderen. Meneer was op het rechte pad gekomen, zo zei men. Het leek indruk te maken bij de nieuwslezer. Allemaal leuk en aardig natuurlijk. Al is het wel zo, dat wie lid wil worden van een bende zich moet bewijzen. Dat laatste kan alleen door iemand te vermoorden. Dan word je lid van de criminele club. De tatoeages in het gezicht zijn bedoeld als teken, dat er geen weg terug is. Het nieuws vertelde (natuurlijk) niet in hoeverre deze man geboet heeft voor zijn daden. Je onttrekken aan een lidmaatschap van een straatbende is bijna onmogelijk. Er is slechts één manier voor : de dood. Ergo, ik zet er toch mijn vraagtekens bij. Tegenwoordig ben je ook als familielid van een crimineel je leven niet meer zeker.