Een paar dagen geleden zag ik de docu Het raadsel van Femma, prooi van een mensenredder. Er is eerder een boek van verschenen. Het gaat over een doodgewoon Amsterdams meisje Femma, dat door he toptreden van Hans Calmeyer in een concentratiekamp terecht gekomen is. Femma heeft de gevangenschap in Auschwitz overleefd. Wat mij opviel in de docu is, dat Hans Calmeyer later als een soort redder van Joden vereerd werd. Terwijl Calmeyer in feite besliste over leven en dood. Net zoals menig Nazi kampmedewerker dat deed; werken of de gaskamer. In mijn optiek is eenieder die direct of indirect betrokken was bij het proces Jodenvervolging, vanaf verraad / arresteren tot aan de dood van een Jood / Jodin, een oorlogsmisdadiger. Calmeyer zelf wist precies wat zijn werk inhield en kende de gevolgen van zijn keuzes. Net zoals de Nederlandse ambtenaren dat wisten (volgens Calmeyer). In de docu houden bepaalde Joodse mensen en instanties zich halsstarrig vast aan de verering van Calmeyer als redder van Joden. Terwijl Calmeyer zichzelf ziet als een oorlogsmisdadiger. Onbegrijpelijk dat deze man als een soort held vereerd wordt.
Ook de terugkeer van voormalige gevangenen uit vernietigingskampen en/of dwangarbeid was schrijnend wat opvang in Nederland betrof. Ze bleven Joden, terwijl de dwangarbeiders als landverraders behandeld werden. Voor mij ook een telkens terugkerende iets : Wanneer gaat ons land zichzelf eens echt en oprecht in de ogen kijken? Pas over drie jaar (2025) gaan de archieven over foute Nederlanders open. Vandaag hangt de vlag halfstok en is er weer twee minuten stilte. Hopelijk ook van de kant van hen, wier voorouders zich misdragen hebben. Want het is nog steeds stil aan die andere kant.