Ik herinner me nog de dag dat Doris Day met een hit kwam in de jaren 60 : Move over darling. Leuk nummer (voor een teenaged boy), maar wel van een zangeres / actrice waar mijn ouders nog mee wegliepen. Ouwe lullen muziek noemden we dat. Dus dat werd een zwijgplicht en stiekem luisteren. Aan het eind van diezelfde jaren 60, op weg naar school, zei klasgenoot en slagerszoon Bram tegen mij : "Heb je dat nummer van Frank Sinatra gehoord?" Ik zei : "Da's toch ouwe lullen muziek?" Weer een artiest/acteur die mijn ouders leuk vonden (ze hadden de soundtrack van de film High Society op lp staan). En toch was dat nieuwe nummer "I did it my way" ook bijzonder. Maar naar Frank heb ik nooit stiekem geluisterd, ondanks het aandringen van Bram.
Soms was het lastig om gewoon mezelf te blijven. Dan was de druk zo groot, dat ik leek te bezwijken. Vaak koos ik dan voor een middenweg of alsnog voor mezelf. Ik weet wel dat ik voor chantagepraktijken nooit bezweken ben. In die gevallen was ik juist veel strikter in mezelf blijven. Uit verontwaardiging, denk ik. Het betrof vaak situaties die zich voordeden tijdens mijn onderzoeken in organisaties. Die deed ik om de bestaande werkwijze te onderzoeken en de aanwezige problemen te inventariseren. Ze vormden de basis voor mijn adviezen om tot verbeteringen te kunnen komen. In betreffende gevallen kwamen dan 'oneigenlijk gebruik' en gevallen van fraude naar boven. De daders zagen mij dan als een verrader en gevaar voor hun baantje. Wat ze vergaten was dat hun leidinggevende dus niet goed opgelet had. Die had dus ook boter op z'n hoofd.
Move over darling. Niet van Doris, maar van Tracey. Meer van mijn tijd.