Geregeld hoor ik voor mij herkenbare verhalen over mensen die depressief geworden zijn. Wat mij als ervaringsdeskundige opvalt, is de manier waarop zij ermee omgaan. Ze gaven toe aan hun gevoelens.
Ikzelf had voorop staan, dat ik niet moest toegeven aan de drang in een hoekje te willen kruipen of in mijn te willen blijven liggen om daar in stilte te wachten totdat ik me weer wat beter zou voelen. Dat is namelijk voor mij niet de manier om van een depressie te herstellen. Die conclusie trok ik uit eerder opgedane ervaringen met mensen die in een depressie geraakten. Die gaven toe aan 'niets doen'. Voor mij zou dat een verkeerde keus zijn geweest. Een om verder af te glijden richting apathie en straatangst. Ik koos ervoor om mezelf een schop onder mijn kont te geven en de dagelijkse routine uit te voeren. Over drempels heenstappen en toch de dingen te gaan doen waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had. Telkens weer. Tot op de dag van vandaag neem ik drempels, want bepaalde angsten blijven op hun kansen loeren. Ik heb daarom een paar scenario's in mijn hoofd om eventuele aanvallen van paniek te pareren.
Na zo'n dag als gisteren ben ik echt helemaal op. Er is ook een positieve kant : ik slaap dan als een roos.