Toen we besloten weer Duitsland in te trekken, vroeg Sonja mij of ik weer naar mijn vriendin toe ging. Ik moest even nadenken. Niet omdat ik rijen vrouwen in mijn gedachte voorbij zag komen, maar wie of wat ze precies bedoelde. Het betrof dus de Vietnamese die in Nienburg vanuit een zeer luxe wagen lekkere bami gerechten verkoopt. Vorig jaar hadden we haar verrast met een souvenir, een setje klompjes. Ze vond het schitterend : klanten die haar zoiets gaven.
Ik heb dit keer een verjaardagskalender van Holland (nee, niet van Nederland!) gekocht. Vanmorgen vroeg Sonja of ik naar mijn vriendin wilde gaan om wat lekkers te halen voor het weekend. Vorig jaar kwamen we erachter, dat een portie bami net te weinig was voor ons tweetjes. De Duitsers eten hier per persoon een portie op. Dat lukt ons dus niet. Toen kregen we bij wijze van uitzondering anderhalf portie aangeboden.
Om 2 dagen niet te hoeven koken besloot ik dus drie porties te kopen á €5,50. Met de kalender in de zijtas ben ik op Sonja's elektrische ezel Stella gesprongen en langs de Weser naar Nienburg gefietst. Dwars door de natuur. Wat denk je? Stuit ik halverwege op een berg afval in de vorm van wit piepschuim! Ja, daar kan ik nou boos over worden. Wat een milieu-hufter(s).In Nienburg aangekomen bleek de Imbiss wagen geopend te zijn. Gelukkig maar, anders had ik daar moeten wachten. Toen ik met de fiets aankwam lopen, werd ik direct herkend en enthousiast begroet. Zonder knuffels want dat mag niet, hè. Wij zijn nu eenmaal geen Rutte en/of Macron. Trouwens, om een jaloerse Vietnamees met een kapmes zit ik ook niet verlegen. Na wat bijpraten, ik deed haar ook de groeten van Sonja, bestelde ik 3 porties bami en een portie (kleine) loempia's. Ik gebruikte het woord loempia en dus niet Frühlingsrolle. De Vietnamese vond dat leuk. Ze vroeg of ik er soms pittige saus bij wilde. Ik keek haar met wat gefronste wenkbrauwen wat vragend aan. Opeens moest ze lachen, maakte een wegwerp gebaar met haar hand en zei : 'Die heb je natuurlijk al thuis!" Toen ik betaald had zei ik dat ik weer een souvenir voor haar had. Het leek eerst niet tot haar door te dringen. Maar toen ze de kalender zag reageerde ze merkbaar wat verlegen. Ze wilde de bladen bekijken, maar het cellofaan zat er nog om. Ze riep verrast : "Hij is helemaal nieuw!" Ik dacht : "Ja, hè hè. Ik weet niet wat je normaal gesproken krijgt van je vent, maar deze is inderdaad nieuw." Ik zei : "Aber doch!"
Ze bleef vol bewondering naar haar cadeautje kijken. De klanten waren even uit beeld. Totdat ze zag of rook dat iemand een sigaret opstak. Ze keek opeens Aziatisch boos en zei resoluut : "Bitte hier nicht rauchen. Dort (ze wees naar een plek verderop) rauchen bitte!". De roker slenterde weg. Ze zei een paar keer : "Dank je wel." Ik nam afscheid ook namens Sonja en zei : "Misschien tot over een jaar!"Ik deed het tasje met de Duits-Aziatische inhoud in de fietsmand en zocht de Weser weer op. Met de wind in de rug bracht Sonja's elektrische ezel mij zeer snel weer terug op de camping.