Gisteren, n.a.v. de aanwezigheid van ouderen hier (dus niet het glaasje wijn - denk ik), begon ik liedjes van vroeger op te sommen. Ik zong daarbij de regels, die ik me nog kon herinneren. Het waren liedjes van de kleuterschool, zoals De boom die wordt hoe langer hoe dikker, Klap eens in je handjes, In Holland staat een huis, In Den Haag daar woont een graaf, Zakdoekje leggen, Kom mee naar buiten allemaal (vanwege de zoektocht naar de wielewaal) en Moriaantje zo zwart als roet. Maar het laatste liedje zal inmiddels ook al op de zwarte lijst gezet zijn. Zegt Sonja opeens : "Dat soort liedjes zingen ze ook in de Regenboog." Dat is een zorginstelling, waar Sonja als vrijwilliger helpt.
Opeens schoot het mij te binnen, dat ik nog helemaal geen voorzorgsmaatregelen had genomen voor een eventuele opname in zo'n tehuis. Ik vind het namelijk prettig op zaken voorbereid te zijn.
Dus kwamen de liedjes uit de jaren 50 ook voorbij. Van de Selvera's, de Fouryo's, Dorus, Willie Alberti, Zangeres zonder Naam, Eddie Christiani enz. Ik mag met enige trots zeggen, dat ik er nog aardig wat ken. Dus voor dat onderdeel van het toelatingsexamen zal ik zeker slagen. Niet omdat ik kinds ben geworden, maar vanwege mijn geheugen. Eenmaal toegelaten kan ik natuurlijk Engelstalige liedjes van The Stones, Beatles, Byrds enz, gaan zingen. Wat dat betreft ben ik dan net als menig TBS'er : doen alsof, de kluit belazeren. Ik voorzie slechts één groot probleem : Bingo! en Klaverjassen. Vanwege mijn slecht gehoor en dito geheugen zal ik daarvoor zakken als een baksteen. Komt bij dat ik weinig op heb met autoritair gezag. En ik stel soms lastige vragen. Maar misschien schuiven ze die zaken onder dementie en word ik alsnog toegelaten. Op een andere, gesloten afdeling. Dat overkwam alle ouderen toen het virus verscheen. Ze kwamen opeens in een gesloten inrichting terecht. Nu ik dit alles zo bedenk, stel ik mijn opname maar voorlopig uit.