Ik ben hier in Nederland geboren en getogen. Met een onderbreking van 3 jaar, toen ons gezin op Curaçao verbleef. Die drie jaar op dat mooie eiland hebben mijn ogen geopend voor de manier waarop men de geschiedenis schrijft. Ik was nog een jonge tiener, toen ik de andere kant van het verhaal van onze helden en handelswijze vernam. Ik schrok ervan, want tot dan was ik best wel trots op onze nationale helden, de VOC en de WIC. Het heeft mijn kijk op mijn landgenoten niet dusdanig beïnvloed, dat ik een hekel aan ze kreeg. Immers, het ging om andere tijden en het handelen, het doen en laten van mensen in die tijd.
Sinds de komst van immigranten van met name het Afrikaans continent voel ik alsof ik juist wel tegen mijn landgenoten zou moeten zijn. Vanwege mijn huidskleur. Wij tegen hen, waarbij enkel de huidskleur als voedingsbodem voor weerstand, haat en agressie dient. De afgelopen jaren ben ik steeds meer gaan denken, dat immigranten, en dan met name de niet-blanken, Nederlanders tegen elkaar willen opzetten. Sturen zij aan op een burgeroorlog? Op het Afrikaans continent al decennia een dagelijks gebeuren. Daarvoor zijn ze toch naar hier gevlucht? Gaat de geschiedenis zich herhalen en krijgen we weer twee groepen Nederlanders hier? De vaderlandsgetrouwen en de .... tja de wat?
Ik ben voor nuancering van onze geschiedenis, want zo braaf en goed was ons land niet. Onze geschiedenis bevat veel nepnieuws. Maar voor alles ben ik voor de democratie. Om die reden begrijp ik niet, dat minderheden hier de dienst mogen uitmaken. Een groot deel van de niet-blanke immigranten is helaas crimineel en/of zit in de gevangenis. Een ander groot deel wil (met een blanke uitkering) onze maatschappij overnemen en probeert ons tegen elkaar op te zetten. Een handvol wil wel met ons samenwerken, samen werken. Het wachten is op een publiekelijke aanval op het christelijk geloof. Immigratie is een onderhuids abces geworden, een gezwel waar bruin-zwarte pus uitkomt.